ت ن ه ا ی ی

                           

ای ... جای شما خالی نباشه! زیاد سخت نمی گذره ... یعنی یه جورایی اینقدر درد داشته که دیگه سِر شدم! باز هم به ورطه تکرار افتادم ... همین!

تنهایی غذا می خورم...

تنهایی می رم خرید...

تنهایی خودمو به شام دعوت می کنم...

تنهایی واسه خودم کادو می خرم...

تنهایی میرم پیاده روی...

تنهایی رو نیمکت پارک می شینم و به مردم و مخصوصا اونایی که تنها نیستن خیره میشم...

تنهایی با خودم گفتمان می کنم ...

تنهایی می خندم ...

تنهایی گریه می کنم...

تنهایی خودم رو سورپرایز می کنم!

و ...

خدایا شکرت ... گله ای نیست! گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست ...

* * *

یه جورایی دارم احساس می کنم این وبلاگ واسه این دنیای مجازی زیادیه! دیگه ارضام نمی کنه ... طرفداری هم که به اونصورت نداره ... 8-9 نفر که از روی لطف و شاید رو درواسی نظر میدن ... البته از اولش هم واسه دل خودم شروع کردم ولی الان دیگه وسعت تنهایی من اینقدر زیاد شده که این وبلاگ هم جواب نمیده ... شاید تعطیلش کردم ...

راستی روز پدر رو هم به پدر های واقعی تبریک می گم ...