چهار سال توی یکی از بهترین دبیرستانهای تهران درس خوندم، با جو مزخرف و آدمهای مزخرفترش و اون همه هزینه هاش کنار اومدم و همه ی سختیهاش رو به جون خریدم به امید اینکه برم دانشگاه رشته ی مورد علاقم رو بخونم ...
چهار سال توی یه دانشگاه تقریبا" ناشناخته در سطح مملکت درس خوندم، تموم نارسایی ها و کمبودهاش رو تحمل کردم و همینکه دارم رشته ی مورد علاقم رو می خونم دلگرمم می کرد و به امید روزی بودم که برم سرکار و اونجا همه ی قابلیتهام رو نشون بدم!
برای کارم یک سال دوندگی کردم، یک سال از هر آشغالی که معلوم نبود اون مدرکش رو با کدوم سهمیه گرفته بود کلکل کردم و جنگیدم تا رفتم سرکار!
اما حالا که 8-9 ماه از کارم میگذره نه تنها خستگی این چند سال از تنم بیرون نیومد بلکه بدتر هم شد ...
جایی که هر چه سوادت بیشتر باشه، منزوی ترت می کنن! جایی که فقط و فقط باند بازی، دروغ، تظاهر و پاچه خواری حرف اصلی رو میزنه! و آقای مدیر عامل و دار و دستش زحمت جواب دادن به سلام شما رو هم به خودشون نمیدن چه برسه به مشکلات رسیدگی کنن ...
این ماجراها مختص به من نیست ... تقریبا" شامل حال تموم جوونهای جویای کار میشه! در کل اینارو گفتم که اگه تونستید وارد سیستمهای دولتی نشید هر چند که بخش خصوصی هم همچین آش دهن سوزی نیست!
*****
نمی دونم تاثیر اجتماعه یا ایراد از خودمه! یه جورایی وحشی شدم!!! با کوچکترین مساله انگار میرم تو یه دنیای دیگه. تمام کارها و حرفهام غیر ارادی میشه ... خدا بخیر بگذرونه! می ترسم سر این کارام از ملت یه کتک مفصل بخورم!!!!
*****
حکایت منم شده حکایت همون بابایی که وقتی از خدمت میاد باباش بش میگه وقتی نبودی رفتیم برات زن گرفتیم، بیا این زنت اینم بچت!
حالا خان دایی جان ما کلید کرده که قبل از عید باید ازدواج کنی! یعنی خودم زنت میدم!!! انگار میخواد بره سر کوچه ماست بخره! خدا بخیر کنه!
*****
نمی دونم اسم این بیماری چیه!؟ ولی بیماری جالبیه! اینکه هر سال 10-15 هزار تومن پول میریزم تو جیب سازمان سنجش برای ثبت نام کارشناسی ارشد اما دریغ ازینکه یه کلمه واسه امتحان بخونم! تازه بعضی سالها کلاس هم میرم!!!! (خدا شفا بده ان شاء الله!)
*****
سلام زندگی! کم کم دارم باهات حال می کنم ... کم کم دارم ازت لذت می برم!