بعد از مدتها حزن انگیز نوشتن تصمیم گرفتم باز به همون سبک قدیم وبلاگ نویسی برگردم. اصولاً هم گندش رو دیگه در آورده بودم! در کل غمها حتی ارزش نوشته شدن رو هم ندارن ... باشد که رستگار شویم!!!
* توی یه خیابابون دو وجبی می رسی به یه اتومبیل (بعضاً گرون قیمت و مدل بالا) که کل مسیر رو گرفته و داره لاکپشتی حرکت می کنه. بعد از لختی فشار آوردن به ما تحت مبارک و بوق زدن و فحش دادن و ... (و توجه نکردن طرف مقابل) یکم کنکاش می کنی ببینی چه خبره؟! می بینی بعله ... خانوم و آقایی توی اتومبیل جلوس کردن و خانومه به سبک فیلمهای رمانتیک فرانسوی دهه 70 سرش رو گذاشته رو شونه ی آقای راننده ( در شرایط حادتر سرش رو سینه ی اون آقاس! ) و دارن با هم نجواهای عاشقانه یا به استدلال من خالی بندی های محترمانه می کنن! شما هم به عنوان راننده ی پشت سر بستگی به طول اون خیابون مجبور به دیدن یه فیلم مستند رمانتیک بصورت زنده هستید و اصلاً هم مهم نیست که کار ضروری دارید و ... جالب اینجاس که دفعات دیدن این صحنه ها داره برام بیشتر میشه یعنی یه چیزی تو مایه های مسری بودن ... واقعاً اینقدر کمبود مکان لاو ترکوندن داریم؟!
یکی نیست بگه آخه خواهر و برادر دینی من! موقعی که شما بالغ نشده بودید ما داشتیم لاو می ترکوندیم! (ارواح عمّم) یکم مراعات رو رعایت کنید ...
** یعنی ضد حالی خوردم، بد اساسی! این چند وقته کلی ذوق مرگ شده بودیم که آخر این ماه یکی از فسیلهای شرکت که از قضا سرپرست ما هم هست داره بازنشست میشه و من به امید اون روز صفایی می کردم ... دقیقاً یک هفته مونده به بازنشستی این آقا نامه دعوت به کار مجدد از بالا براش اومد! و دقیقاً تشت آب سردی بود بر فرق سر هممون! نمیدونم والله شاید من نفهمم! ولی چه دلیلی داره وقتی جوونهایی با مدارک عالی دانشگاهی علاف و بیکار توی خیابون هستن، برای یه پیرمرد 60-70 ساله بعد از 35 سال کار درخواست مجدد کار بیاد ... خدا عاقبتمون رو بخیر کنه ...
*** آقا غلط کردم! خوبه؟ برداشتم اشتباه بود ... یه زمانی فکر می کردم واسه هرکی مرام میذاری اون طرف هم باید با مرام باشه یا حداقل بی مرامی نکنه! اما بهم ثابت شد که تو این دنیا تفکر من کاملاً غلطه!!! می تونه جواب مرام بی مرامی باشه و تو هم نباید صدات در بیاد!!!
باشد که شاد باشید ...